Μεταγραφές. Η μόνιμη γκρίνια του γαύρου οπαδού, απ'την εποχή που έπαιζε μπάλα ακόμη ο συγχωρεμένος ο Μουράτης. Παλαιότερα τα πράγματα ήταν κάπως πιο απλά : Οι παίκτες που έρχονταν στην ομάδα ήταν παικταράδες που θα έσκιζαν τα δίχτυα, θα κατέβαζαν ρολά ή θα δάγκωναν τους αντιπάλους. Σήμερα που είμαστε πιο καλομαθημένοι, πριν αποθεώσουμε κάποιον τον περνάμε κόσκινο : Καλομαθημένοι απ'τους Τζιοβάνηδες, τους Καρεμπέδες, τους Ριβάλντους, τους Γκαλέτηδες και τους Ντιόγους (συγχωρέστε το αδόκιμο των όρων), στραβώνουμε τα μούτρα αν ο υποψήφιος στόχος δεν έχει τουλάχιστον 50 διεθνείς συμμετοχές και δεν έχει παίξει τουλάχιστον σε Ισπανία, Αγγλία, Ιταλία. "Πάλι τα ίδια" μονολογούμε, "τόσα λεφτά έχουμε, γιατί καθόμαστε και κάνουμε μεταγραφές μικρομεσαίας κατηγορίας ενώ μπορούμε να πάρουμε τον τάδε, τον δείνα"... Ευκαιρίας δοθείσης, ας κάνουμε μια αναδρομή στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Την "καταραμένη" (και ευλογημένη παράλληλα) περίοδο των "πέτρινων" χρόνων. Να θυμηθούμε τα ονόματα των "σωτήρων" που ακούγονταν τότε, παικτών που λεγόταν οτι θα έρθουν στην ομάδα και θα μας οδηγήσουν στην ολική επαναφορά στους τίτλους. Παίκτες που τελικά για τον α ή β λόγο δεν αποκτήθηκαν ποτέ... μάλλον για καλή μας τύχη. Ξεκινάμε...
ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ
Ο Ολυμπιακός στη θέση του τερματοφύλακα είχε μεγάλο θέμα επί σειρά ετών. Απ'την εποχή που έφυγε ο Σαργκάνης, οι αντικαταστάτες του σε καμμία περίπτωση δεν έπειθαν οτι ήταν άξιοι να υπερασπίζονται την εστία του Ολυμπιακού. Οι επιλογές των Γιώργου Μουκέα, Δημήτρη Σκούνα ήταν απλά για γέλια και για κλάματα, ενώ οι Χρήστος Αρβανίτης και Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι παρά το γεγονός οτι ήταν εγνωσμένης αξίας τερματοφύλακες, σε καμμία περίπτωση δεν βοήθησαν έστω στο ελάχιστο την ομάδα. Επί Κοσκωτά, οι Πλίτσης και Μολακίδης αποδείχθηκαν μεγάλες απογοητεύσεις, ενώ οι Ταληκριάδης και Ράντος έδειχναν όαση στην έρημο... Κάπου εκεί, με τον Ταληκριάδη να έχει μείνει ως ο μοναδικός "εντεκαδάτος" γκολκίπερ (αλλά με σταθερά πτωτική πορεία) και τον ταλαντούχο μεν, υπεργκαντέμη δε, Αλέκο Ράντο να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία, άρχισε η αναζήτηση του τερματοφύλακα που θα λύσει "για μια δεκαετία" το πρόβλημα στη θέση...
Το πρώτο όνομα που ακούστηκε ήταν ο νεαρός γκολκίπερ του Άρη, Χρήστος Καρκαμάνης. Χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό, έδειχνε να είναι ένας αρκετά αξιόπιστος κίπερ με φόντα να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερος στο μέλλον. Το "φλερτ" δεν κατέληξε ποτέ σε γάμο καθώς στις προτάσεις του Ολυμπιακού ο Άρης απάντησε αρνητικά, ενώ και ο Καρκαμάνης από ένα σημείο και μετά έδειξε να μένει στάσιμος. Κατέληξε κάποια στιγμή στον Ηρακλή όπου έγινε πρωταγωνιστής στην περιβόητη "ομορφιά του ποδοσφαίρου" και εξαφανίστηκε απ'τον χάρτη της μεγάλης κατηγορίας.
Μετά ήταν τα "μεγάλα ταλέντα", ο Αλέκος Δέλλιος και ο Χρήστος Κελπέκης. Τερματοφύλακες της Βέροιας αμφότεροι, παρουσιάζονταν απ'τον τύπο ως "οι επόμενοι γκολκίπερς της εθνικής". Μάλιστα υπήρχε εποχή που κάποια ρεπορτάζ προέβαλλαν ως ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ λύσεις τον Δέλλιο και τον Κελπέκη. Οι μεταγραφές δεν προχώρησαν ποτέ, καθώς οι παίκτες κρίθηκαν εν τέλει - δικαίως- "λίγοι" για τον Ολυμπιακό. Ο Δέλλιος έφτασε ως τον Άρη Θεσσαλονίκης και ο Κελπέκης κατέληξε στην Καλαμάτα. Το έφεραν τόσο βαρέως που δεν αποκτήθηκαν απ΄τον Ολυμπιακό, ώστε σε κάθε ευκαιρία με δηλώσεις τους έβγαζαν το... απωθημένο τους. Φλερτ υπήρξε και με τον νεαρό - τότε - κίπερ Γιώργο Φακή που κατέληξε τελικά στον Πανιώνιο, χωρίς να κάνει κάτι το αξιομνημόνευτο.
Τέλος, το μεγαλύτερο ίσως ανέκδοτο που μπορώ να θυμηθώ, ήταν το ενδιαφέρον (ή "ενδιαφέρον") που προέκυψε για τον Αντώνη Μήνου, το καλοκαίρι του 1995. "Βαρύ" βιογραφικό, με θητεία σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, ενώ είχε φορέσει και 16 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Απ'το καλοκαίρι του 1993 έπαιζε στον Απόλλωνα Αθηνών και αίφνης κάποιοι συμβουλάτορες της διοίκησης τότε, τον προέβαλλαν ως "ενδεδειγμένη λύση". Ο κόσμος έβγαλε... σπυριά στο όνομα του Μήνου και ο Σωκράτης Κόκκαλης... αφρούς όταν του πρότειναν να πάρει έναν γκολκίπερ ετών 37 για να... λύσει το πρόβλημα κάτω απ'τα δοκάρια. Το φλερτ φυσικά έληξε πριν καν αρχίσει.
ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ
"Ο νέος Νοβοσέλατς". Αυτός ο Κροάτης με το σιδερωμένο μαλλί έχει στοιχειώσει τα όνειρα όλων όσων τον έζησαν... ή δε τον έζησαν. "Ε ρε να βρίσκαμε μια αμυντικάρα σα τον Νοβοσέλατς" είναι η φράση που ακούγεται και ξαναακούγεται. Κόσμος και κοσμάκης παρέλασε, αλλά ο Νοβοσέλατς... δεν βρέθηκε, τουλάχιστον την περίοδο των πέτρινων χρόνων. Τα ονόματα όμως που ακούγονταν, αν μη τι άλλο, είχαν γούστο...
Αιώνιο φλερτ μπορεί να χαρακτηριστεί το φλερτ του Ολυμπιακού με τον Χρήστο Μικέ. Ο - νεαρός τότε - στόπερ, αγωνιζόταν στην Παναχαϊκή και από το 1992 μέχρι το καλοκαίρι του 1996, φερόταν ως ο μόνιμος στόχος του Ολυμπιακού, που θα λύσει το πρόβλημα της ομάδας. Ο θρύλος λέει πως ο Μπάγεβιτς είχε επιλέξει τον Μικέ για την ΑΕΚ και όταν συμφώνησε με τον Κόκκαλη προσπάθησε να ακυρώσει τη μεταγραφή του στην ΑΕΚ το 1996 και να τον φέρει στον Ολυμπιακό, αλλά ο Λουκόπουλος είχε δώσει τα χέρια με τον Τροχανά. Τελικά ο Ντούσαν βάφτισε στόπερ τον Κούλη (Καραταΐδης) και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Άλλη περίπτωση, ο Θανάσης Κολλιτσιδάκης. Ένας απ'τους αντιπαθέστερους παίκτες στον κόσμο του Ολυμπιακού μεν, είχε απασχολήσει το ρεπορτάζ της ομάδας για μιά τριετία (1991-1994), ως η ενδεδειγμένη λύση για την ισχυροποίηση της αμυντικής γραμμής. Ο Ολυμπιακός δεν είχε μάθει απ'το χουνέρι με το Μιχάλη Βλάχο και ήθελε να... ντουμπλάρει το κατόρθωμα. Τελικά ο Κολλιτσιδάκης κατέληξε το 1994 στον Παναθηναϊκό, έκανε το κομμάτι του για μια διετία και μετά σαν ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού και του ΟΦΗ, οι επιθετικοί μας τον είχαν μουρλάνει στην καρπαζιά.
Ο πρόεδρος του Απόλλωνα, Κώστας Αλαμάνος, στα πρώτα χρόνια της διοίκησης Κόκκαλη νόμιζε οτι βρήκε την κότα με το χρυσό αυγό. Και πήγε μετά τον Βλάχο και την απόπειρα με τον Κολλιτσιδάκη να μας πασάρει και τον Πρέντραγκ Έρακ, χωρίς επιτυχία, ευτυχώς. Χωρίς περαιτέρω σχόλια (ο Αλαμάνος πάντως κατάφερε και μας φόρτωσε τον Θεόφιλο Καρασσαβίδη, παίρνοντας εντυπωσιακή ρεβάνς).
Μεγάλη περίπτωση φυσικά και η περίπτωση του Ραϊμόν Καλά. O Καμερουνέζος δεν ήταν κακός παίκτης, κάθε άλλο - η περίπτωση του όμως είναι αξιομνημόνευτη γιατί θυμίζει... Ρασίντ Γιεκινί. Ηρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1995 για λογαριασμό της Παναχαϊκής, διεθνής με την εθνική ομάδα του Καμερούν και με τις εμφανίσεις του κέντρισε το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων ομάδων της κατηγορίας, με τον Ολυμπιακό που βρισκόταν στην αναζήτηση του... Αγίου Δισκοπότηρου να τον πολιορκεί στενά, μόλις μετά ένα τετράμηνο παρουσίας του στην Ελλάδα. Ο πρόεδρος της Παναχαϊκής Άρης Λουκόπουλος εμφάνιζε προτάσεις και απο άλλους ενδιαφερόμενους με σκοπό να ανεβάσει την τιμή του παίχτη. Πότε η ΑΕΚ, πότε ο ΠΑΟΚ, πότε "ομάδες του εξωτερικού" ήταν η αιτία να αναβάλλεται συνεχώς το ενδεχόμενο μεταγραφής του Καλά στο λιμάνι. Με την έλευση του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον Πειραιά, ο Καλά έπαψε να αποτελεί στόχο της ομάδας και τελικά το καλοκαίρι του 1998 αποχώρησε από την Παναχαϊκή που υποβιβάστηκε ως ελεύθερος, με το Λουκόπουλο προφανώς να σκέφτεται οτι έχασε την ευκαιρία να βγάλει χρήματα απ'τον Καλά. Ο Καμερουνέζος πέρασε μια τετραετία στην Ισπανία (Εξτρεμαδούρα) και άλλη μια τριετία στη Γερμανία (Μπόχουμ) πριν καταλήξει στην Τουρκία και τη Σίβασπορ, στα 31 του χρόνια. Ενδιάμεσα, το 2000, μετά το Κόπα Άφρικα, είχε ανακοινώσει πως αποχωρεί από την εθνική ομάδα προκαλώντας την έκπληξη καθώς ήταν μόλις 25 ετών. Στην Τουρκία τελικώς αποκαλύφθηκε πως ο Καλά ήταν ο νέος... Γιεκινί, καθώς έπειτα από αίτημα του προπονητικού τιμ των Τούρκων, ο Καλά υπεβλήθη σε τεστ DNA και πως δεν ήταν 31 ετών, αλλά... 38. Το συμβόλαιο του φυσικά τερματίστηκε και ο... 31 ετών Καλά, από το 2006 μέχρι και τη στιγμή που γράφεται το αφιέρωμα παίζει στην Ουνιόν Ντουαλά της πατρίδας του. Είτε είναι πάντως 34 ετών, είτε 41, χαρά στο κουράγιο του...
Κλείνουμε το κεφάλαιο "αμυντικοί" με την ψύχωση του Τάϊς Λίμπρεχτς. "Ο Ολυμπιακός θέλει λίμπερο" έλεγε και ξαναέλεγε ο Ολλανδός. Και οι επιλογές του ήταν η μία καλύτερη απ'την άλλη. Η πρώτη του επιλογή ήταν ο Αμερικανός (στόπερ) Μαρτσέλο Μπαλμπόα. Ο παίκτης δεν ήταν άγνωστος στον κόσμο λόγω κυρίως του πρόσφατου Μουντιάλ που είχε διεξαχθεί - όπου συμμετείχε και η εθνική μας ομάδα - αλλά δεδομένου οτι ο Μπαλμπόα δεν ήταν καλύτερος απ'τους ήδη υπάρχοντες αμυντικούς συν το οτι ουδέποτε είχε παίξει σε κάποιο σοβαρό πρωτάθλημα πλην των Η.Π.Α., προβλημάτιζε τη διοίκηση. Σίγουρος για την επιλογή του ο Λίμπρεχτς ζητάει να τον φέρουν να δοκιμαστεί στο κλεισμένο φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα στο "Μαρακανά" του Βελιγραδίου για να πειστούν και οι πλέον δύσπιστοι. Ο παίκτης αποδέχεται την πρόσκληση για δοκιμή και δηλώνει με σιγουριά : "Θα υπογράψω συμβόλαιο" ενώ τονίζει : "Είμαι λίμπερο" στους δημοσιογράφους.
Έρχεται λοιπόν το φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Μπαλμπόα, με το παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε πρωταγωνιστή τσόντας των 80's, τα πηγαίνει καλά στο πρώτο 20λεπτο. Ο Ολυμπιακός προηγείται με 0-1 με γκολ(άρα) του Τσαλουχίδη, αλλά οι πιτσιρικάδες Σέρβοι του Αστέρα με πρωταγωνιστή τον 21χρονο Ντάρκο Κοβάτσεβιτς μας βάζουν στη μέση και μας βαράνε αλύπητα. Τελικό σκορ 4-1 με όλα τα γκολ να έχουν μπεί απ'την καρδιά της άμυνας (εκεί δηλαδή που έπρεπε να δεσπόζει ο λίμπερο) και τους Σέρβους ελέω Τοχούρογλου να χάνουν άλλα τόσα. Ο Λίμπρεχτς θα επιμείνει για την απόκτηση του αλλά το γεγονός οτι έπιανε θέση ξένου συν την απογοητευτική εικόνα του στο φιλικό, οδήγησαν τη διοίκηση να πεί "ξέχνα τον". Ο Μπαλμπόα έτσι, προστέθηκε στη λίστα αυτών που... παραλίγο να έρθουν να μας σώσουν, αλλά δεν τους έκατσε...
Ο Μπαλμπόα δεν είναι πάντως ο μόνος Αμερικανός που απασχόλησε τον Ολυμπιακό. Υπήρχε και άλλος ένας, ΕλληνοΑμερικανός μάλιστα - διεθνής βέβαια με την εθνική των ΗΠΑ, ο Αλέξης Λάλας. Οι περισσότεροι θα θυμούνται το rock star look του, με το μακρύ μαλλί και το καλλωπισμένο μούσι. Ο Λάλας "έπαιξε" λίγο για τον Ολυμπιακό, δεν έγινε επί της ουσίας καμμιά σοβαρή συζήτηση μαζί του, αλλά τελικά Ευρώπη πάτησε, καθώς το καλοκαίρι του 1994, μετά το Μουντιάλ, υπέγραψε στην Πάντοβα που έπαιζε τότε στη Serie A. Το πέρασμα του πάντως απ'την Ευρώπη δεν ήταν αξιομνημόνευτο και επέστρεψε στην πατρίδα του.
Η επόμενη απόπειρα ήταν πάλι επί Λίμπρεχτς και ο υποψήφιος σωτήρας της άμυνας ήταν ο 34χρονος Τάσος Χατζηαγγελής του Αθηναϊκού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ούτε να ακούσει δεν ήθελε το ενδεχόμενο και σοβαρή συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Και τελικά για να μη λέει και ο μυστήριος Ολλανδός οτι η διοίκηση δε του κάνει τα χατίρια, του πήρε το καλοκαίρι τον... συνταξιούχο Γιώργο Σκαρτάδο, που επιθυμούσε διακαώς ο Λίμπρεχτς. Άσχετο αν ο Ολλανδός τελικά δεν έμελλε να τον έχει ποτέ υπό τις οδηγίες του, μιας και έγινε ο πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού που απολύθηκε την περίοδο της προετοιμασίας.
Πριν τους Μπαλμπόα και Χατζηαγγελή, το καλοκαίρι του 1994 είχε "παίξει" δυνατά και το όνομα του Σκοπιανού Μίτκο Στοϊκόφσκι του Ερυθρού Αστέρα, τον οποίο είχε δει ο προπονητής της ομάδας τότε (ο Αλέφας) όταν πήγαν να δουν με τον Λούβαρη τον Ίβιτς και τον ζήτησε απ'τη διοίκηση για να καλύψει τη θέση του λίμπερο. Ο Στοϊκόφσκι βέβαια αγωνιζόταν τόσο στην εθνική της χώρας του όσο και στον Αστέρα σαν... αριστερό μπακ, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, καθώς ο Αλέφας απολύθηκε και ο διάδοχος του, Τάϊς Λίμπρεχτς δεν τα πήγαινε καλά με τους Βαλκάνιους ποδοσφαιριστές και κατά συνέπεια το φλερτ δεν είχε συνέχεια.
ΜΕΣΟΙ
Όχι τόσο συχνά όπως για τις θέσεις του κεντρικού αμυντικού και του σέντερ φορ, αλλά κάποιες φορές πάντως, δημιουργείτο μια ψύχωση για την απόκτηση μέσων "βράχων" ή "κουμανταδόρων". Τα χαφ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση απ'τον κανόνα και τα ονόματα που ακούγονταν για να λύσουν το πρόβλημα κάποιες φορές προκαλούσαν το γέλιο.
Ο πρώτος πόθος του Ολυμπιακού υπήρξε ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο... σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι του Ηρακλή. Αμυντικός χαφ παλιάς κοπής, Ουρουγουάης δεκαετίας '60-'70. Δεν ήταν τεχνίτης και κάλυπτε την αδυναμία του αυτή με τρέξιμο και πολλές κλωτσιές. Δεν ακουγόταν πολύ συχνά στο ρεπορτάζ για τα "φονικά" του, αλλά όσες φορές το έκανε, έμενε στην ιστορία. Η πρώτη του φορά ήταν όταν... σακάτεψε τον Βέλιμιρ Ζάετς του Παναθηναϊκού και του "έκοψε τη μπάλα" ουσιαστικά. Η δεύτερη φορά ήταν όταν σακάτεψε έναν παίκτη του Λεβαδειακού του οποίου το όνομα μου διαφεύγει (Καλαϊτζίδης ίσως, ή Καλαϊτζής)... Και η τρίτη φορά ήταν όταν έστειλε στο νοσοκομείο με διπλό κάταγμα τον Κολομητρούση της Λάρισας. Αυτά ήταν και τα highlights της καριέρας του Παπαδόπουλου που δεν ήταν κακός μέσος, σίγουρα, αλλά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο.
Επόμενος στόχος, ο Γιώργος Τσιφούτης. Ο παίκτης του Πανσερραϊκού τότε αποτέλεσε στόχο του Παναθηναϊκού αλλά ο Κοσκωτάς "μπήκε σφήνα" για να πάρει τον παίκτη στον οποίο έβλεπε ένα "δεκάρι" που θα έπαιζε σαν backup του Λάγιος Ντέταρι. Τελικά προτιμήθηκε ο Ηλίας Σαββίδης και ο Τσιφούτης κατέληξε στον Παναθηναϊκό, όπου δεν έπαιξε ποτέ και κατέληξε γυρολόγος.
Άλλος στόχος ήταν ο Λευτέρης Βελέντζας του Απόλλωνα Αθηνών. Κάποιοι τον παρομοίαζαν με τον Ανδρέα Μπονόβα και προσπάθησαν να προκρίνουν την περίπτωση του, αλλά ο Κόκκαλης που θεωρούσε οτι ο Αλαμάνος τον είχε πιάσει κορόϊδο με το θέμα του Μιχάλη Βλάχου, ούτε να το ακούσει. Αλησμόνητα θα μείνουν τα ρεπορτάζ του "ΦΩΤΟΣ" κυρίως, για τον μεγάλο μέσο με τα εκπληκτικά στημένα, Κώστα Τσάνα (οι πιο παλιοί θα το θυμούνται) που πάντα ήταν μια ανάσα απ'τον Ολυμπιακό αλλά ποτέ δεν έπιανε λιμάνι.
Φιλολογικό ενδιαφέρον που δεν προχώρησε ποτέ σοβαρά υπήρξε για τους και Άγγελο Βιλανάκη και Μάκη Τζάτζο της Ξάνθης, για τον Αντώνη Γιουκούδη του Άρη, τον Αντώνη Σαπουντζή - που θα οργάνωνε επιτέλους το κέντρο του Ολυμπιακού γιατί ο Καραπιάλης ήταν λίγος (copyright "Φίλαθλος") - του Εδεσσαϊκού και του αντιπαθητικού Γιώργου Τουρσουνίδη του ΠΑΟΚ.
Για το τέλος αφήνω την περίπτωση του Μάρκο Αντόνιο Ετσεβερί, του Βολιβιανού "Ελ Ντιάμπλο". Ο διεθνής Βολιβιανός αγωνιζόταν στην Αλμπαθέτε στην Ισπανία και είχε κάνει μια πολύ καλή χρονιά, τραβώντας την προσοχή μεγαλύτερων συλλόγων. Τα ρεπορτάζ έλεγαν για "παιχταρά που όμοιος του δεν υπήρχε στην Ελλάδα", αλλά ως συνήθως το φλερτ δεν προχώρησε. Το καλοκαίρι του 1994, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια μικρή γεύση από τον "Ελ Ντιάμπλο". Πολύ μικρή όμως : Ο Ετσεβερί μπήκε ως αλλαγή στο 80ο λεπτό της πρεμιέρας του Μουντιάλ στον αγώνα Γερμανίας - Βολιβίας (1-0 η Γερμανία) και στο 82'... αποβλήθηκε με απ'ευθείας κόκκινη κάρτα, πριν κλωτσήσει καν μπάλα!
ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ
Όσο για τη θέση του επιθετικού; Εκεί κι αν παρέλασαν ονόματα επί ονομάτων... Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον Θανάση Καναρά του Πανιωνίου, που κάποιοι έλεγαν πως μπορεί να γίνει "ο νέος Αναστόπουλος" (άσχετα αν ο άνθρωπος δεν ήταν καν επιθετικός). Τον Νταρίος Μουτσοντρίγκο, με τα αλησμόνητα ρεπορτάζ του "ΦΩΤΟΣ" για τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις με τη γιαγιά του; Ο Περουβιανός ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα βέβαια στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ιωνικού και απέδειξε περίτρανα οτι κακός επιθετικός δεν ήταν, αλλά επιθετικός για Ολυμπιακό δεν ήταν με τίποτα. Και μιας και είπα "Ιωνικός", μπορεί να ξεχάσει κανείς οτι κάποτε ακουγόταν πως η λύση στο πρόβλημα του Ολυμπιακού άκουγε στο όνομα Μιχάλης Γρύμπιλας;
Το Γιάννη Προβίδα, που τα ρεπορτάζ έλεγαν οτι θα πρέπει να σπεύσει ο Ολυμπιακός για να μην προλάβουν και τον κλείσουν άλλοι; Τον Δημήτρη Νόλη της Καλαμαριάς, που στο πρόσωπο του έβλεπαν τον διάδοχο του... Μπεντ Κρίστενσεν; Τον Ίμρε Μπόντα, τον Ούγγρο βαρύ (πολύ βαρύ όμως) φορ του Ολυμπιακού Βόλου που βγήκε πρώτος σκόρερ στην Α' Εθνική για μια σεζόν και μετά χάθηκε στην ανυπαρξία; Τον Φάνη Τουντζιάρη, που ο Ολυμπιακός φερόταν να κινείται για την απόκτηση του κάθε καλοκαίρι απ'το 1988 και μετά, μέχρι το καλοκαίρι του 1995 που ο Λίμπρεχτς έλεγε οτι θα χτίσει την άμυνα με κολώνα τον Σκαρτάδο και την επίθεση γύρω απ'τον Τουντζιάρη; Η τον Ζήση Βρύζα, τον άνθρωπο που στην Ελλάδα επαγγελόταν σεντερ φορ και σκόραρε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα;
Το αφιέρωμα κλείνει με αναφορά στον διακαή πόθο του Ολυμπιακού, το μεγαλύτερο σιγουράκι κάθε χρόνο από το 1990 μέχρι και το 1995 για τα ρεπορτάζ των μεταγραφών. Τον Νιγηριανό Αμαέκι Ότιτζι. Εντελώς άτεχνος, αλλά αποτελεσματικός φορ, ο Νιγηριανός πέτυχε περίπου 50 γκολ σε 110 συμμετοχές με την Παναχαϊκή. Ο Νιγηριανός είχε πάντοτε υποστηρικτές στον Πειραιά αλλά κάτι οι απαιτήσεις του Λουκόπουλου, κάτι οι περιορισμένες θέσεις ξένων οδήγησαν στην απόφαση να μην αποκτηθεί ο Ότιτζι, καλώς ή κακώς για τον Ολυμπιακό. Ρόλο για την οριστική εγκατάλειψη του "σχεδίου Ότιτζι" έπαιξε και το γεγονός πως είχε προφυλακιστεί για κατοχή ναρκωτικών όσο αγωνιζόταν και στην Παναχαϊκή. Ο τότε αντιπρόεδρος του Ιωνικού, γνωστός δικηγόρος Μιχάλης Δημητρακόπουλος προσπάθησε να τον αθωώσει με διάφορα νομικά τρικ και να τα καταφέρνει τελικώς, αλλά το ποδόσφαιρο επί της ουσίας τελείωσε εκεί για τον Ότιτζι. Ο Νιγηριανός έφυγε από την Ελλάδα τελικώς για άγνωστο προορισμό μέχρι που στα τέλη του 2006 έγινε γνωστό πως δολοφονήθηκε στην Κολομβία με την αστυνομία να δηλώνει ότι επρόκειτο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών.
Επίλογος
Αυτό είναι το μικρό αφιέρωμα στους "αστέρες των μεταγραφών" μόλις λίγα χρόνια πριν. Το παραθέτω και ως "χιουμοριστικό" ντοκουμέντο, αλλά και για να δούμε όλοι μας πόσο πολύ έχει αλλάξει ο Ολυμπιακός απ'όλες τις απόψεις μέσα σε μια εικοσαετία...
Στο αφιέρωμα παραθέτω παίκτες που θυμάμαι από μνήμης - δεν έχω κάνει καμμιά σοβαρή έρευνα - οπότε όποιος / όποια θυμάται κάποιον που πιθανόν μου διαφεύγει, ας τον αφήσει σε σχόλιο για να εμπλουτίσουμε το αφιέρωμα.
